زیر عنوان:
دفتر ارتباطات دانشجويي معارف/ مهر ماه 1382
آينه ها
چشم چشم را نمي ديد. همان طور كورمال كورمال دست به در و ديوار مي كشيد تا خودش را به طاقچه برساند. گوشه ي فرش هم از فرصت سوء استفاده كرد و يواشكي يك پشت پا به او زد. تلوتلويي خورد ولي خودش را نگه داشت. دست به ديوار گرفته بود و جلو رفت. به طاقچه رسيد. چشمش چيزي را نمي ديد فقط دست ها و حافظه اش به او كمك مي كرد تا پيدايش كند. از ابتداي طاقچه آرام آرام دست مي كشيد، جلو مي رفت و اشياء روي آن را يكي يكي مرور مي كرد:
يك ساعت شماته اي كه ديگر كار نمي كرد، آينه اي قلبي شكل با قاب طلايي، قرآن و ديوان حافظ پدر بزرگ كه با جلدهاي قديمي هنوز جاي خاصي در خانه داشتند و ...Read more
