به نام آنكه جان را حكمت آموخت
فروزان مشعل گيتي برافروخت
در بيشه انبوه سبزينه ها
در بهت جانفرساي فرداهاي پر ابهام
چنان نهالي رسته بودم از عطش سرشار
بر شاخه انديشه ام برگي نمي¬جنبيد
آئينه روياي سبزم را
ريگ روان در پرده زنگار مي¬پيچد
اندامك فرسوده و خشكم
در انتظار بارش سبزينه مي¬پوسيد
در بيشه انبوه انسان قامتي افراشت
ابهام را از چهره انديشه ام برداشت
خورشيد شد، ظلمت زداي آسمانم شد
سالار پير كاروان درد
كافاق چشمانش زدانش مهر باران بود
بر شانه اش زرين درفشان عشق
بر چهره اش شيار غم هاي روزگاران بود
آن دم كه با آن لحن جاري
لحن بيداري
چون آب گل خيزابRead more

من گفتم و شما باور كنيد
باور كنيد اين را براي خود شيريني نمي¬گويم. بلكه اين حقيقتي است كه براي همگي دانشجويان امري بديهي بود؛ در كلاس هاي ديگر عمومي استاد فقط حرف خود و كتاب را بيان مي¬كرد و تنها در مواردي ما مي¬توانستيم با استاد بحث نمائيم. ولي اين خصوصيتي كه در شما وجود داشت، يعني؛ حوصله به خرج دادن گوش دل و جان سپردن به سخنان دانشجويان خود باعث به وجود آمدن جوّ صفا و صميميت در كلاس مي¬شد به همين خاطر همه دانشجويان(البته به نظر بنده) به كلاس شما مي¬آمدند.
***Read more

حق در لغت، به معناي ثابت و ماندني است. آنچه در جهان هستي حق و ثابت است، ذات و صفات ذاتي خداي سبحان بوده و جهان هستي، تجلي و ظهور اوست. جهان هستي هويتي غير از حيثيت مخلوق بودن ندارد؛ به همين دليل اگر خلق جهان بر حق باشد، پس جهان نيز بر حق بوده و همة اجزاي آن با حق تعالي هماهنگ است؛ "له ما في السموات و الارض كل له قانتون".1 ايجاد، فعل حق تعالي بوده و به همين دليل حق است؛ بنابراين "وجود" نيز حق است؛ زيرا از ايجاد جدا نيست؛ "ما خلق الله السموات والارض و ما بينهما الا بالحق".2 بر اين اساس، جهان هستي بر حق استوار است.
حكومت تكوينيRead more